Βαλεντίνος ο ανθοπώλης και το εργοστάσιο σοκολάτας!

  Έρχεται η γιορτή των ερωτευμένων! Αχ! Τι ωραία! Αχ και βαχ(το παιδί πονάει)! Τι ωραία! Είμαι ερωτευμένος! Τσίου τσίου τα πουλάκια! Ο πεταλουδίτσος με την πεταλουδίτσα, ο λιονταρίτσος με τη λιονταρίτσα και ο μαϊμουδίτσος με τη ελεφαντίνα(αυτό θα ήθελα να το δω!)…

  Θα πάρουμε το αμόρε και θα πάμε στο εστιατόριο του Λουκάκου(ης εκ των κριτών του master chef)! 50 ευρώ το κεφάλι! Λεφτά ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Θα πάρουμε και μια ωραία ανθοδέσμη και σοκολατάκια από τον Λεωνίδα και θα πάμε να γιορτάσουμε τον Άγιο Βαλεντίνο! Άγιος?? Άγιος ή τον έκαναν οι εταιρείες για να πουλάνε αρκουδάκια, σοκολατάκια και άλλα σκατουλάκια για να παίζουν τα παιδάκια??

  Κι όμως, ο Βαλεντίνος υπήρξε και μάλιστα ήταν θερμός υποστηρικτής των ερωτευμένων και βάσει του έργου η ρωμαιοκαθολική εκκλησία τον άγιασε! Συγκεκριμένα, στην αρχαία Ρώμη επί Κλαυδίου του Β’(του "Β" όχι του "Γ", γιατί αν ήταν του "Γ" και αν ο "Β" "Γ" δε θα υπήρχε πρόβλημα), η Αυτοκρατορία είχε κατακτήσει όλη την Ευρώπη! Εντάξει, μη τα παραλέμε, όχι και όλη! Ένα μικρό γαλατικό χωριό συνεχίζει(που κολλάει αυτό??) και αντιστέκεται! Ο Κλαύδιος, λοιπόν, χρειαζόταν στρατιώτες για να επανδρώσει το στρατό του. Ήθελε όμως άνδρες προσηλωμένους στα στρατιωτικά τους καθήκοντα και στο πόλεμο. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν δύσκολο να επιτευχθεί με παντρεμένους και αρραβωνιασμένους άνδρες. Διότι ο σωστός ο Ρωμιός, ο τσίφτης, ο καραμπουζουκλής δεν ήθελε να αφήσει το γκομενάκι και να πάει να πολεμάει Οστρογότθους στη Γερμανία και την Αλσατία!Διότι είναι κρίμα κι άδικο να είναι αυτός φαντάρος και του Ρωμιού τη γκόμενα να την π@#$ει άλλος! Και επειδή ο Κλαύδιος δυσκολευόταν να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό στρατιωτών σκέφτηκε κάτι! Απαγόρευσε το γάμο! Ο Βαλεντίνος λοιπόν βοηθούσε τα ερωτευμένα ζευγάρια παντρεύοντας τα κρυφά!

Όμως στην αρχαία Ρώμη είχαν και οι τοίχοι αυτιά και οι πράξεις του Βαλεντίνου μαθεύτηκαν από τον Κλαύδιο και έδωσε εντολή στη πραιτοριανή φρουρά του να συλλάβουν τον Βαλεντίνο, να τον σύρουν στο παλάτι όπου και καταδικάστηκε από τον αυτοκράτορα! Ο Βαλεντίνος μαστιγώθηκε δια της ράβδου μέχρι θανάτου και μετά αποκεφαλίστηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 270μ.Χ. Ο Βαλεντίνος μαρτύρησε για τον έρωτα και έτσι η Καθολική εκκλησία τον αγιοποίησε! Ίσως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σωστό που έχουν κάνει αυτοί οι εγκληματίες με ράσα!

  Δεν είναι άσχημο να γιορτάζεις στις 14 Φεβρουαρίου, όμως αν είσαι ερωτευμένος δε χρειάζεται να περιμένεις μία συγκεκριμένη ημερομηνία για να κάνεις αυτά που σου προστάζουν οι άλλοι. Μπορείς απλά να στείλεις λουλούδια στην αγαπημένη σου απλά επειδή "είναι Τετάρτη". Όμως, όπως λέει και ο φίλτατος κροκόδειλος και δεινός εραστής Γιάννης, η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι μία συνωμοσία των ερωτευμένων για να θυμίζουν στους μοναχικούς πως απλά είναι... μόνοι τους!

Υ.Γ. Τώρα που η 14 Φεβρουαρίου υμνείται απο τον Νίνο, η Ελληνορθόδοξη εκκλησία υποχρεούται να προβεί σε αναγνώρηση!

Ο Salvatore Adamo τραγουδά για τον καρκίνο του μαστού

Ο διεθνούς φήμης συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής Salvatore Adamo, με 100.000.000 πωλήσεις δίσκων παγκοσμίως, εμφανίζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Τρίτη 8 Μαρτίου 2011 (Ημέρα της Γυναίκας) σε μία βραδιά αφιερωμένη στις γυναίκες. Ο Adamo, Πρέσβης Καλής Θελήσεως του Ιδρύματος, λόγω της άμεσης εξάντλησης των εισιτηρίων της συναυλίας του που διοργάνωσε το Ίδρυμα το 2009 και της μεγάλης επιθυμίας των Ελλήνων θαυμαστών του να τον απολαύσουν από κοντά και με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του CD με τίτλο «De toi a moi», στο οποίο περιλαμβάνεται σε μία καινούρια εκτέλεση το τραγούδι που έχει αφιερώσει στο Ίδρυμα με το νέο τίτλο «La vie encore», θα τραγουδήσει για δεύτερη φορά για την ευόδωση των σκοπών του Ιδρύματος.
Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.
Όλα τα έσοδα θα διατεθούν για την επίτευξη των σκοπών του Ιδρύματος.

Τιμές εισιτηρίων: €  20 (Φοιτητικά) - 30 - 60 - 75 - 100 (VIP)
Προπώληση: 9 Φεβρουαρίου, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Τηλ. 210 - 7282333, www.megaron.gr


πηγή: http://www.bcactionfund.org/index.html

Μόνα Λίζα, η τραβεστί!

Εδώ και πολλούς αιώνες το αινιγματικό χαμόγελο της Mona Lisa αποτελεί θέμα συζητήσεων μεταξύ ερευνητών και εραστών της τέχνης. Σύμφωνα με νέα αποκάλυψη, το μυστικό που κρύβεται πίσω από τον πίνακα, μάλλον είναι πιο μεγάλο απ' ό,τι φανταζόμασταν.

Όπως υποστηρίζει ένας ιστορικός και λάτρης του Leonardo Da Vinci, το μοντέλο που πόζαρε για τον μεγάλο ζωγράφο είναι πιθανότατα άνδρας και όχι γυναίκα όπως πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Πρόκειται για τον Gian Giacomo Caprotti, έναν νεαρό άνδρα που είχε αποτελέσει τη «μούσα» του Da Vinci, αρκετές φορές στο παρελθόν, και του οποίου η μύτη και το στόμα μοιάζουν καταπληκτικά με τα χαρακτηριστικά του πίνακα.

Ο Caprotti ήταν επίσης γνωστός και ως Salai, και εργαζόταν ως βοηθός του Ιταλού ζωγράφου για πάνω από δυο δεκαετίες, ξεκινώντας από το 1490. Μάλιστα φήμες τους θέλουν και εραστές εκτός από συνεργάτες, καθώς ο Leonardo, που πέθανε τον Μάιο του 1519 σε ηλικία 59 ετών, πιστεύεται ότι ήταν ομοφυλόφιλος.


Κατά το παρελθόν αρκετοί επιστήμονες έχουν δηλώσει ότι το αριστούργημα του Da Vinci, αποτελεί πορτραίτο του ίδιου του ζωγράφου. Όμως, ο ερευνητής Silvano Vinceti που έκανε αναλύσεις στον πίνακα χρησιμοποιώντας μεγεθυντικό φακό τελευταίας τεχνολογίας, ανακάλυψε στο μάτι του μοντέλου το γράμμα «S», που πιθανότατα υποδηλώνει τη λέξη «Salai».

Αρκετά από τα έργα του Leonardo Da Vinci, όπως τα St John the Baptist και Angel Incarnate, φαίνεται να έχουν βασιστεί πάνω στον Salai. «Ο Salai ήταν από τα αγαπημένα μοντέλα του Leonardo» λέει ο Vincenti, ενώ συμπληρώνει «ο Leonardo σίγουρα συμπεριέλαβε χαρακτηριστικά του Salai στον τελικό πίνακα».

Οι περισσότεροι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το μοντέλο του πίνακα ήταν η 24χρονη Lisa Gherardini, σύζυγος ενός έμπορου μεταξιού από τη Φλωρεντία. Πιστεύουν ότι ο Leonardo ξεκίνησε να ζωγραφίζει το πορτραίτο το 1503, κάτι που όμως ο Vinceti δε συμμερίζεται και υποστηρίζει πως όλα ξεκίνησαν στα τέλη του 1490 στο Μιλάνο, τότε που ξεκίνησε και η σχέση του με τον Salai.

Τέλος, σύμφωνα με τον Pietro Marani καθηγητή τέχνης στο πολυτεχνείο του Μιλάνου, η θεωρία του Vincenti είναι «αβάσιμη». Όπως δηλώνει, όλα τα έργα του Da Vinci συμπεριλαμβάνουν και γυναικεία και ανδρικά χαρακτηριστικά. «Όλα μοιάζουν μεταξύ τους, επειδή αντιπροσωπεύουν την ομορφιά με μια αφηρημένη έννοια» λέει.




πηγή:http://www.protothema.gr/life-style/politismos/article/?aid=104307

«Η ιταλική Παλιγγενεσία στη νεοελληνική ποίηση»

Διάλεξη του Γεράσιμου Ζώρα, Καθηγητή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών 

Μετά τη διάλεξη θα ακολουθήσουν τα εγκαίνια της Έκθεσης 

«Η ιταλική Παλιγγενεσία» 

με βιβλία από το Ιστορικό Αρχείο της Βιβλιοθήκης του Ινστιτούτου 

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011, ώρα 20.00 

Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο – Πατησίων 47

πηγή: www.iic.gr

150η επέτειος από την ένωση της Ιταλίας

    Με την ευκαιρία των εορτασμών για την 150η επέτειο της Ένωσης της Ιταλίας το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών σας προσκαλεί στο Ρεσιτάλ Όπερας  “L’Opera, Unità d’Italia”. 

Ο Μαέστρος Fabio Marra και η Σοπράνο Angela Papale θα ερμηνεύσουν “άριες” από όπερες των G. Verdi, G. Puccini, P. Mascagni, F. P. Tosti 

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011, ώρα 20.00 

Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο – Πατησίων 47 

με την παρουσία της Α. Ε. του Πρέσβη της Ιταλίας Francesco Paolo Trupiano 

Είσοδος με την επίδειξη πρόσκλησης 

πηγή: www.iic.gr

Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού του Ντάριο Φο

Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης

14.10.2010 έως 17.04.2011

Αν και γράφτηκε το 1970 για να ασκήσει κριτική στην κατάχρηση εξουσίας του συστήματος δικαοσύνης της Ιταλίας και της κυβερνητικής διαφθοράς, μετά από σαράντα χρόνια ο θεατής θα βρει πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα του σήμερα. Ο Ντάριο Φο έγραψε τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» μετά από μια τρομοκρατική επίθεση στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα στο Μιλάνο. 

Η εξουσία καλείται να παίξει το ψεύτικο χαρτί της τρομοκρατίας, να μεταδώσει στην πλειονότητα του πληθυσμού την παθητική τρομοκρατία, ώστε να μπορέσει να καλέσει σε συσπείρωση την αστική τάξη … και όλα αυτά μέσα από την κωμική ματιά του Ντάριο Φο. 

Τετάρτη : 19:00 Λαϊκή Απογευματινή
Πέμπτη : 19:00 Λαϊκή Απογευματινή
Παρασκευή : 21:00 Βραδινή 
Σάββατο : 18:00 Απογευματινή, 21:00 Βραδινή
Κυριακή : 18:00 Απογευματινή, 21:00 Βραδινή

Συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία: Σπύρος Παπδόπουλος

Μετάφραση: Άννα Βαρβαρέσου 

Σκηνικά - Κοστούμια: Σάββας Πασχαλίδης 

Μουσική & τραγούδια της παράστασης: Κίτρινα ποδήλατα 

Φωτισμοί: Ανδρέας Μπέλλης 

Παίζουν:  Σπύρος Παπαδόπουλος, Κώστας Αποστολάκης, Αντώνης Καρυστινός, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Στέλιος Πέτσος, Δήμητρα Στογιάννη 

Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης

Κυψέλης 54, Αθήνα (Κυψέλη), Τηλ: +302108827000

πηγή

http://www.elculture.gr/Events/Theater/tyxaios-thanatos-enos-anarxikou/fullstory.php?id=39046

Το μέλλον του παρελθόντος μας, η κυρία με τη Louis Vuitton και η υστεροφημία της Katerina!

Ελλάδα! Η χώρα του πολιτισμού, του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, της Δημοκρατίας και της σπανακόπιτας!! Διότι μπορεί εμείς μεν να δημιουργήσαμε πολιτισμό και να έχουμε τη καραμέλα στο στόμα με την έκφραση «όταν οι άλλοι μάθαιναν να ψήνουν κρέατα, εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη» αλλά τι κάναμε για να τον διατηρήσουμε??? Τι κάναμε για να επαληθεύσουμε ότι η Ελλάδα που ζούμε σήμερα είναι ο τόπος όπου γεννήθηκαν όλοι αυτοί που άλλαξαν πολλά στην ιστορία αυτού του κόσμου? Τι κάναμε??? Φτιάξαμε μια φραπεδούμπα, ανάψαμε κ ένα καρκινοσωλήνα και είπαμε «ωχ μωρέ αδερφάκι μου, στα αρχίδια μου!» Μήπως πολιτισμός δεν είναι αυτά που έγιναν πριν από 2.500 χρόνια αλλά τι γίνεται σήμερα?

Το πιο απλό παράδειγμα! Είσαι στο μετρό και στην επόμενη στάση κατεβαίνεις! Πας στη πόρτα και περιμένεις και μόλις ανοίξει η πόρτα μπουκάρουν μέσα οι Οστρογότθοι ελληνάρες και δε σ’αφήνουν να βγείς! Και λέω στη κυρία με τη Louis Vuitton και το περιδέραιο στο λαιμό: «Αν δε βγω, δε μπαίνεις!» Και με κοιτάει περίεργα και συνεχίζει το ντού! Κυρία δε γίνεσαι με τη Louis Vuitton και το Cayenne! Κυρία γίνεσαι όταν έχεις ευγένεια και αυθόρμητα ο άλλος σου λέει «ευχαριστώ»! 

Και για να καταλάβετε τη διαφορά πολιτισμού απλά πηγαίνετε στη Πράγα και χάστε την ταυτότητα σας! Γιατί όταν είσαι στο uber ξενοδοχείο με τις πισίνες, τα χαμάμ, τα τζακούζια, τα μασάζ και τις μεταμεσονύκτιες υπηρεσίες( ;-0) δεν χρειάζεται να ανησυχείς! Πας στο concierge office του ξενοδοχείου που είναι το Κατερινάκι και της λες «πες μου το τηλέφωνο της πρεσβείας» και αντί να σου το πεί, τηλεφωνεί η ίδια από το ξενοδοχείο! Όπως είναι πολύ λογικό στη πρεσβεία με συνδέουν με τον τυπάρα για όλες τις πληροφορίες και αρχίζω την ιστορία, μετά κάτι μάτα, κάτι σάτα, κάτι μπάμ, κάτι μπούμ, κάτι τσίκα μπούμ, να σου και κάτι γελάκια ο δικός σου μου πετάει την υπερατάκα: «Αυτοί δε ξέρουν τι τους γίνεται»! Αναφερόμενος στην αστυνομία της Πράγας! Παίρνουμε που λέτε τo P.P.D. (Prague Police department)  τους λέμε το θέμα, στέλνουμε και ένα φαξ με τα στοιχεία μου και μου λέει το Κατερινάκι: «Μου είπαν σε 15’ θα είναι εδώ»! Επηρεασμένος από την ελληνική πραγματικότητα, δε πίστεψα ούτε στιγμή ότι θα έρθουν σε 15 λεπτά και πάω για τσιγάρο! Τελειώνοντας το τσιγάρο ακούω κάτι σειρήνες στο βάθος! Αποκλείεται! Κι όμως! Μπαίνει μέσα στο ξενοδοχείο ο Ρομποκόφσκι με το χαρτί κ μένω άφωνος! Οι τύποι ήρθαν σε 10 λεπτά!!! Και αναρωτιέμαι: Τι θα πέρναγε ένας Τσέχος που θα έχανε τη ταυτότητα του στην Αθήνα στις 23/12???? Πιθανόν αν επικοινωνούσε, θα το σήκωνε κάποιος μετά από 3 ώρες και θα του έλεγε: «Σήμερα επειδή είναι του οσίου Παταβούκα είναι ημιαργία. Πάρτε αύριο(που δε θα είναι κανείς)»!

Αυτό είναι πολιτισμός κυρίες και κύριες! Πολιτισμός δεν είναι η δημοκρατία! Πολιτισμός είναι να συμπεριφέρεσαι σε έναν άνθρωπο όπως ακριβώς θα ήθελες να σου συμπεριφερόταν κι αυτός! Του χρόνου πάλι!

Υ.Γ. Πως καταλαβαίνεις τους έλληνες στη Πράγα??

- Φοράνε μόνο Burberry! 

Η Τόσκα του Πουτσίνι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Η Τόσκα μία από τις δημοφιλέστερες παραγωγές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 16 Ιανουαρίου και για επτά παραστάσεις, σε σκηνοθεσία Νίκου Σ. Πετρόπουλου και μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού.

«Έζησα για την τέχνη, έζησα για τον έρωτα, ποτέ δεν έβλαψα ζωντανή ψυχή», τραγουδά η Τόσκα, η αριστουργηματική ηρωίδα του Πουτσίνι.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η όπερα υπήρξε ο προάγγελος του κινηματογράφου. Η παραγωγή της δημοφιλούς όπερας Τόσκα από την Εθνική Λυρική Σκηνή ρίχνει γέφυρες ανάμεσα στις δύο τέχνες, παρουσιάζοντας την γνωστή ιστορία… φωτισμένη διαφορετικά και με ένα ιδιαίτερα εκρηκτικό τρίο πρωταγωνιστών.

Η δράση που τόσο απασχολούσε το συνθέτη Τζάκομο Πουτσίνι, εκτυλίσσεται σε ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε κινηματογραφικές δημιουργίες του είδους φιλμ νουάρ, ενισχύοντας την αίσθηση της αγωνίας αλλά και προσδίδοντας μία διαφορετική αισθητική οπτική.

Η Φλόρια Τόσκα, διάσημη τραγουδίστρια όπερας, είναι ερωτευμένη με τον ζωγράφο Μάριο Καβαραντόσσι. Ο Σκάρπια, αρχηγός της αστυνομίας, συλλαμβάνει τον Καβαραντόσσι, που παρείχε άσυλο σε έναν πολιτικό φυγά. Όταν η Τόσκα εκλιπαρεί τον Σκάρπια να απελευθερώσει τον εραστή της, εκείνος δέχεται, αλλά υπό έναν όρο: να υποκύψει στις σεξουαλικές του ορέξεις. Η Τόσκα συμφωνεί να ενδώσει στον Σκάρπια, ωστόσο την κρίσιμη στιγμή τον εκδικείται. Όμως, ο Καβαραντόσσι δεν γυρνά στο πλευρό της ποτέ πια…

Η πλοκή μεταφέρεται στη Ρώμη του 1944, παρωδία Ανοχύρωτης πόλης, γεμάτη πρόσφυγες, κατασκόπους, διπλούς πράκτορες, πληροφοριοδότες, συνεργούς Γερμανών, δωσίλογους, βασανιστές, φυγάδες. Μέσα στον πάταγο των συμμαχικών βομβαρδισμών, η Τόσκα μετατρέπεται σε ρεαλιστικό ιστορικό δράμα.

    Στην Τόσκα υπάρχουν σαφείς αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα, τόπους, γεγονότα και πολιτικές πεποιθήσεις. Ο Πουτσίνι δεν ήθελε να δημιουργήσει μία αληθοφανή όπερα, αλλά ρεαλιστική. Γι’ αυτό και ταξίδεψε μέχρι τη Ρώμη, προκειμένου να ακούσει τις καμπάνες του Αγ. Πέτρου από την κορυφή του φρουρίου του Αγ. Αγγέλου έτσι ώστε να τις αποδώσει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια τη στιγμή της αυτοκτονίας της Τόσκα. Ο «ρεαλισμός» που κατά βάση ενδιέφερε τον Πουτσίνι ήταν αυτός της αγριότητας των καταστάσεων και των εντάσεων ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Η μουσική της Τόσκα παραμένει πιστή στην ιταλική παράδοση, δίνοντας το προβάδισμα στην ανθρώπινη φωνή, την οποία ο συνθέτης πλαισιώνει ηχοχρωματικά και εκφραστικά με μεγάλη φαντασία.

Η Τόσκα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Κοστάντσι της Ρώμης στις 14 Ιανουαρίου 1900. Στο ρεπερτόριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μπήκε στις 27 Αυγούστου 1942, μεσούσης της γερμανικής κατοχής, με την 19χρονη Μαρία Κάλλας (τότε ακόμα Καλογεροπούλου) στον κεντρικό ρόλο.


Πηγή: www.protothema.gr/life-style/politismos/article/?aid=98131